Category Archives: ՀԻՄՆԱՔԱՐԵՐ

ԱՐԵՒՄՏԱՀԱՅ ՆՈՐԱԳՈՅՆ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԵԱՆ ՃԱԿԱՏԱԳԻՐԸ – 2009-3

Սուրէն Դ. Դանիէլեան
Արեւմտահայ եւ արեւելահայ գրական ընթացքները ունեցել են եւ ունեն գրական տարբեր առաջադրութիւններ, հետապնդում են գեղարուեստական ճանաչողութեան տարբեր նպատակներ: Ժամանակ է եղել, երբ անգամ՝ փորձել են բացառել մէկը միւսին: Լեզուն նոյնն է՝ երկու գրական մակարդակներով, միջավայրերը, յաճախ նաեւ սնուցման աղբիւրները՝ տարբեր:

ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆԱԳԻՏՈՒԹՅՈՒՆ. անցյալը և ներկան – 2009-2

Սերգեյ Ն. Սարինյան
Գրականագիտությունը նոր գիտություն է, որոշ իմաստով՝ 20-րդ դարի գիտություն: Առարկայի ընդահնուր սահմանմամբ՝ գրականագիտությունը գիտություն է գեղարվեստական գրականության համակողմանի ուսումնասրիության մասին, նրա էության, ծագման եւ հասարակական կապերի մասին, ամբողջական գիտելիքներ՝ գրական-գեղարվեստական մտածողության առանձնահատկության, գրական երկրի գենեզիսի, կառուցվածքի, գրական-պատմական ընթացքի մասնավոր եւ ընդհանուր օրինաչափությունների մասին, մասնագիտական ավելի ստույգ սահմանմամբ՝ գիտություն գեղարվեստական գրականության եւ ստեղծագործական պրոցեսի հետազոտության մեթոդների ու սկզբունքների մասին:

ՀԱՅԱՍՏԱՆ ԵՎ ԵՎՐՈՊԱ – 2009-1

Հայաստանի պատմությունը և հայկական մշակույթը ժամանակակից պատմագիտական և քաղաքագիտական տեսությունների լույսի տակ

Համլետ Ա. Գևորգյան
Ամբողջ 19-րդ դարում եւ մինչեւ 20-րդ դարի սկզիբը Հայաստանը, հայկական մշակույթը եւ պատմությունը ծանոթ էին Եվրոպային ու եվրոպացիներին, եւ դա պայմանավորված էր ոչ միայն քաղաքական դրդապատճառներով՝ եվրոպական երկրների արտաքին քաղաքականության եւ դիվանագիտության ուշադրության փոխադրումով դեպի արեւելյան Եվրոպա եւ Մերձավոր Արեւելք:

ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ ԵՎ ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՏԵՂԱՆՈՒՆՆԵՐԸ – 2009-1

Հայոց բնապատմական միջավայրի պաշտպանության գիտական առաջադրանքը

Էդուարդ Լ.Դանիելյան
Հայոց ազգային աշխարհընկալման հիմքում Հայաստանն է՝ որպես մեկ ամբողջություն, եւ իր բնապատմական միջավայրը բնութագրող հայկական տեղանունները: Հայոց հայրենիքի Հայք-Հայաստան անվան արտմատն է՝ անվանադիր—նախնի Հայկ նահապետի մարմնավորմամբ հայ էթնիկ անունը՝ որպես իր բնօրրանում հայ ժողովրդի բնիկ-մշակութակերտ ծագումնաբանության վկայություն: