Category Archives: ԼԵԶՎԱԲԱՆՈՒԹՅՈՒՆ

Հոդվածում ուսումնասիրվում է գնահատողականությունը մեդիալեզվի տիրույթում: Գնահատողականությունն իր միջուկային էությամբ վերաբերմունքային-հասկացական կարգ է, որը մեդիատեքստում դառնում է հանրային կարծիքի արտահայտության գործիք։ Այն արտացոլում է հաղորդողի սուբյեկտիվ դիրքորոշումը իրադարձության կամ անձի նկատմամբ և ԶՀՄ-ում վերափոխվում է գաղափարական ու ներգործական ազդակի։ Հատկապես թվային միջավայրում, որտեղ բովանդակության տարածումը հաճախ հիմնված է վերաբերմունքի վրա, գնահատողականությունը դառնում է մեդիալեզվի առանցքային բաղադրիչ։

Լեզվաբանական ուսումնասիրություններում այն դիտարկվել է որպես համակարգ, որը ներառում է վերաբերմունքի, ներգրավվածության և աստիճանակարգության չափորոշիչներ։ Հայ գիտական դաշտում թեման դեռևս համարժեքորեն ուսումնասիրված չէ, չնայած առկա են առանձին դիտարկումներ մամուլի լեզվի, հանրային խոսքի ու գովազդի վերաբերյալ։ Հոդվածը նպատակ ունի համակողմանի ներկայացնելու գնահատողականության դերը ժամանակակից ԶՀՄ-ում՝ ուսումնասիրելով այն թե՛ լեզվական մակարդակով (բառ, նախադասություն), թե՛ խոսույթային ու համատեքստային հարթություններում՝ հաշվի առնելով հեղինակին, լսարանը, ժանրը, մեդիամիջավայրը և մշակութային-քաղաքական համատեքստը։

Եվ ժամանակակից հայախոս հանրույթի լեզվական գիտակցության մեջ

Հոդվածում դիտարկվում է հույզերի ոլորտի լեզվամշակութային առանձնահատկությունը։

Զգացմունքային փորձառությունները ազդում են կյանքի բոլոր ոլորտների վրա և համարվում են օբյեկտիվ իրականության արտացոլման, ճանաչման և գնահատման ձևերից մեկը։ Տխրություն հույզը հիմնական էմոցիաներից է։ Հետազոտության առարկան տխրություն հուզական հայեցակարգն է և դրա ուսումնասիրությունը Վ. Տերյանի բանաստեղծություններում և ժամանակակից հայ հասարակության լեզվական գիտակցության մեջ։

Տխրության հայեցակարգը մարդկանց լեզվական գիտակցությունում վերլուծելու նպատակով մենք իրականացրել ենք ասոցիատիվ փորձ, որի նպատակն էր ուսումնասիրել այն ասոցիացիաները, որոնք առաջանում են տխրություն հույզի հետ կապված։ Ասոցիատիվ փորձին մասնակցել է ավելի քան 100 մարդ։ Նրանք պետք է ասոցիացիաներ տային տխրություն բառը լսելուց անմիջապես հետո։

https://vemjournal.org/wp-content/uploads/2025/07/06-Լեզվաբանություն-2025-1.pdf

Լեզվաբանական գրականության մեջ երկբարբառի միասնական ըմբռնում չկա: Առաջադրված բնորոշումների մեծ մասի համար կարող է ընդհանուր համարվել, թերևս, երկբարբառը (մեկ վանկում արտաբերվող) երկու ձայնավորի կամ ձայնավորի և ձայնորդի հնչարտաբերական բարդ միասնություն է, որի բաղադրիչներից միայն մեկն ունի վանկարար գործառույթ տիպի ձևակերպումը: Իրականում երկբարբառին տրված բնորոշումները, մի կողմ թողնելով նրանցում առկա ոչ էական տարբերությունները, միմյանցից տարբերվում են մի շարք էական կողմերով: