Category Archives: ՀԻՇՈՂՈՒԹՅՈՒՆ

Արարատ Մ. Հակոբյան
Վերջին շրջանում մեզանում աշխույժ քննարկումների նյութ են դարձել խորհրդային ժամանակաշրջանի հայազգի բոլշևիկ գործիչների՝ Ա. Ամիրյանի, Ս. Կասյանի, Ա. Միկոյանի և մյուսների անունով կոչվող փողոցները, արձանները, հուշատախտակները անվանափոխելու կամ նորերի տեղադրման հարցերը: Հանրային և նույնիսկ իշխանական մակարդակ նե րով բանավեճի պատճառ դարձած նման թեմաներից մեկն էլ խորհրդային ականավոր կուսակցական-պետական գործիչ Անաստաս Միկոյանի արձանը Երևանի կենտրոնում տեղադրելու հարցն է:

Աշոտ Ն. Հայրունի
Չնայած Կարեն Յեպպեի և ավելի քան երեք տասնամյակ անընդմեջ նրա իրականացրած հսկայածավալ աշխատանքների մասին թե՛ եվրոպական և թե՛ հայ իրականության մեջ բազմաթիվ անդրադարձներ են եղել, հրատաrակվել են արժեքավոր գրքեր և այլ ուսումնասիրություններ, այնուհանդերձ այդ մեծ մարդասերի և հայանվեր գործչի բազմաշերտ և բազմախորք գործունեության լուսաբանումը դեռևս կարիք ունի ամբողջացման:

Էդիտա Գ. Գզոյան
«Ցեղասպանության հանցագործությունը կանխարգելելու և դրա համար պատժի մասին» կոնվենցիայի երկրորդ հոդվածը, սահմանելով ազգային, էթնիկական, ցեղական կամ կրոնական որևէ խմբի լրիվ կամ մասնակի ոչնչացման մտադրությամբ իրականացվող գործողությունների տեսակները, դրանց թվին է դասում նաև «ե. երեխաների բռնի տեղափոխումը մարդկային մի խմբից մյուսը»:

Արարատ Մ. Հակոբյան
Հայաստանի խորհրդայնացումից և Փետրվարյան ապստամբությունից հետո ՀՅ Դաշնակցությանը վարկաբեկելու և կազմաքանդելու համար ՀԿ(բ)Կ-ն դիմել է հետապնդումների ու հալածանքների տարբեր ձևերի ու եղանակների: Դրանցից մեկն այսպես կոչված «Դաշնակցական տեռորիստների գործ»-ի հորինումն էր 1925 թ. հուլիսի 26-ի լույս 27-ի գիշերը տեղի ունեցած Վաղարշապատի գավառի Ներքին Աղջաղալա (այժմ՝ Ն. Բազմաբերդ) գյուղի գյուղխորհրդի քարտուղար Մանուկ Խուշոյանի սպանությունը քաղաքական ահաբեկչություն որակելու միջոցով:

Սուսաննա Գ. Հովհաննիսյան
Եղեռնի տարիներին մեր գրականության մեծերից ոչ մեկն իր ուսե րին չի վերցրել հայոց վշտի ու հոգսերի այնպիսի բեռ, չի դրսևորել այնքան անձնազոհություն որքան Ամենայն հայոց բանաստեղծ Հովհաննես Թումանյանը։

Արտավազդ Գ. Դարբինյան
Այս տարի լրանում է ստալինյան բռնաճնշումների բարձրակետը համարվող 1937 թվականի 80-րդ տարին: Այն ժողովրդական հիշողության մեջ մնացել է որպես «եժովշչինայի» սարսափելի տարի, երբ բռնությունները տարածվեցին խորհրդային հասարակության սոցիալական բոլոր խավերի ու շերտերի վրա զանգվածային բնույթ ստացան:

Հասմիկ Մ. Եսայան
Հայտնի է, որ ցանկացած քաղաքակիրթ հասարակությունում մարդկանց տնտեսական ինքնահաստատումով ու բարեկեցությամբ է պայմանավորված նրանց սոցիալական կարգավիճակի բարձրացումը: Այս օրինաչափությունը, սակայն, շատ հաճախ չի գործում ազգային փոքրամասնությունների համար:

Վահրամ Ռ. Սիմոնյան
Վերջերս հայտնի դարձավ, որ «Ադրբեջանի հանրապետության և Ռուսաստանի Դաշնության միջև մշակութային կապերի զարգացման գործում հատուկ ծառայությունների համար» նախագահ Իլհամ Ալիևի կողմից «Դոստլուղ» («Բարեկամություն») շքանշանին արժանացած ռուս հայտնի կինոռեժիսոր Նիկիտա Միխալկովը պատրաստվում է Ադրբեջանում 19 մասանոց ֆիլմ նկարահանել ռուս գրող Ա. Գրիբոյեդովի վերաբերյալ՝ հույս ունե նալով դրա ֆինանսավորման գործում ներգրավել Բաքվի օլիգարխnերին1

Դավիթ Ռ. Մոսինյան
Քանի որ պատերազմները վաղուց դադարել են լինել թագավորների կամ առաջնորդների կռիվներ՝ հանուն տարածքի կամ ուղղակի ու «անմեղ» տիրապետության, ուստի այսօր մտավոր լուրջ ճիգեր են հարկավոր՝ աշխարհաքաղաքական խորապատկերում կողմնորոշվելու և պատերազմական ոլորաններում սեփական մասնակցության չափը պարզելու համար:

Համլետ Մ. Գեւորգյան, Արթուր Ս. Ղազարյան
Դրաստամատ Կանայանի գլխավորած բազմաթիվ կռիվներից վերջինը՝ Սուրմալուի ճակատամարտը, 1920 թ. հայ-թուրքական պատերազմի հայկական զորքի արձանագրած միակ ծանրակշիռ հաղթանակն էր, որը թէև Հայաստանի համար ունեցավ փրկարար նշանակություն, բայց հայ պատմագիտության, առավել ևս՝ հայ հանրության կողմից դեռևս չի ստացել իր արժանի գնահատականը: