Category Archives: ՀԻՄՆԱՔԱՐԵՐ

Լիանա Ս. Սարգսյան
Ճիշտ հարաբերությունների ձևավորման և անմիջական շփման համար լեզվական գիտելիքների պաշարը, իհարկե, անհրաժեշտ նախապայման է, բայց միակը չէ: Զրույցն արվեստ է, որին տիրապետելու համար անչափ կարևոր են ոչ միայն լեզվա կան գիտելիքները, այլև էթիկետի կանոնների իմացությունն ու կիրառությունը: Էթիկետը երեք բաղկացուցիչների ամբող ջությունն է` արտաքին տեսք, վարվե ցողություն և խոսք. սրանք զգա լիորեն փոխկա պա կցված են և փոխլրացնում են միմյանց:

Դավիթ Ռ. Մոսինյան
Ա. Շոպենհաուերն ասում է, որ ամբողջ աշխարհի գոյությունը կախված է առաջին բացված աչքից, եթե նույնիսկ այն պատկանում է միջատի: Համանմանորեն՝ պատմության գոյությունը կախված է այն ամրագրող գիտակցությունից:

Սիրանուշ Գ. Հովհաննիսյան
Անկախ իր կամքից գոյություն ունեցող աշխարհը իրերի բազմություն է: Բազմության մեջ իրերի միջև որոշակի հարաբերություններ են գործում՝ իրենց հերթին առաջ բերելով իրադարձություններ: Իրադարձությունը մեկից ավելի իրերի միջև առաջացող հարաբերությունն է կամ արդեն ձևավորված հարաբերության զարգացումը: Որոշ իրեր գոյություն ունեն իրարից անկախ, և կան նաև իրեր, որոնցից մեկի գոյությունը մյուսի գոյության պատճառ, նախապայման կամ հետևանք է:

Ֆրանկ Ռ. Անկերսմիթ
Լուսավորականությունից սկսած՝ պատմագիտության առջև դրվեց «հսկիչ» հարց. ինչպե՞ս է հնարավոր պատմագիտական գիտելիքը: Հարցին զուգահեռ, ըստ էության, առաջադրվեց պատմության վերակառուցելիության պատգամը, այն է՝ պատմագիտական գիտելիքը հնարավոր է, եթե հնարավոր է պատմության վերակառուցումը

Ռոմիկ Խ. Քոչարյան
Վիլհելմ Դիլթայը (1833-1911 թթ.) իր գիտական հետաքրքրություններով և ըստ այդմ՝ իր ստեղծագործություններում ընտրված գիտական թե մաների խնդրակարգերի ու կատարումի քննախոհական մշակումներով և իսկության բացահայտումներով ներկայանում է որպես մշակույթի պատմաբան, փիլիսոփայության պատմության մեջ «կյանքի փիլիսո փայության» ակադեմիական ուղղությունը ներկայացնող մտածող, իսկ հումանիտար գիտությունների մեթոդաբանության վերաբերյալ խորհր դա ծություն ներում նաև՝ փիլիսոփայական հերմենևտիկայի տեսաբան:

Գևորգ Ս. Խուդինյան
19-րդ դարի վերջին և 20-րդ դարի առաջին տասնամյակների եվրոպական պատմագիտությա ինքնատիպ դեմքերից մեկն էր իր հրատարակած դասագրքերի միջոցով պատմության տեսական հիմնխնդիրների վերաբերյալ գիտելիքների որոշակի ու հստակ համակարգ ձևավորած Էռնեստ Բերնհայմը (1850-1942):

Հանս-Գեորգ Գադամերի «ունիվերսալ հերմենևտիկայի» հղացքի ծանրակետերը

Աշոտ Վ. Ոսկանյան
«Գոյություն և ժամանակ»-ում Հայդեգերն ասում է. «Ներկայությունը կարող է ավանդությունը հայտնաբերել, պահպանել և հետևել նրան բացորոշ ձևով: Ավանդության հայտնաբերումը և բացորոշումն այն բանի, թե ինչ է այն «հաղորդում» և ինչպե՛ս է հաղորդում, կարող է վերցվել որպես ինքնուրույն խնդիր»:

Մաս առաջiն: Յոհան Դրոյզենը եւ նրա «Իստորիկան»

Գեւորգ Ս. Խուդինյան
Պատմությունը պատմագիտության է վերածվում ան պահից, երբ պատմագետը անցյալի մասին իր ձեռք բերած փաստերի քննությունը խարսխում է որոշակի տեսական գիտելիքների եւ դրանց կիրարկման սկզբունքների վրա:

Սիրանուշ Գ. Հովհաննիսյան
Անընդհատ ընդլայնվելու ներունակ նշանային միակ համակարգը՝ լեզուն, համարվում է մարդկային մտահոգևոր գործընթացների և գոր ծունեության հրապարակման լավագույն ձևը:
Շոշափելի, նյութական իրերի աշխարհը այն է, ինչ տրված է մարդուն որպես գոյության միջավայր: Մարդը, սակայն, ֆիզիկական, հոգե բա նական, մտավոր էակ է, որի համար իրեն շրջապատող աշխարհի զուտ ճանաչումը դեռ չի նշանակում մարդանալ: Մարդանալու գործընթացը հիմնված է ոչ միայն այդ ճանաչածը իրեն հարմարեցնելու, վերափոխե լու, այլ կերպ ասած՝ նպատակադրված կառուցելու ունակու թյան ու պատ րաս տակա մության վրա. մարդացման գործընթացի հիմքը մտածելու կարողությունն է, իսկ այդ գործընթացի որակի հիմքը մարդու զգալու կարողությունն է: 

Տեքստ, պատում, մեկնություն

Ալբերտ Ա. Ստեփանյան
Պատմության հիմնախնդրի ուսումնասիրությունը հնարավոր է մշակութային ամենալայն առնչությունների համատեքստում, համատեքստ, որի կարևորագույն չափումը գրության տեքստն է կամ դրա հնարավորությունը1: Թե՛ մշակույթը, թե՛ պատմությունը հնարավոր են միայն տեքստի ուղղակի կամ հիպերտեքստային ըն թերցման, մեկնության և ըմբռնման պարագային2: Ընդսմին, էական չէ՝ այն գրավոր է, թե բանավոր: